Startpagina - De geschiedenis van de Arola

De geschiedenis van de Arola

14-03-2015 00:02

De geschiedenis van de Arola.

Arola SARL was een klein productie bedrijf gevestigd in Lyon-Corbas, Frankrijk, die een scala van Micro auto's vervaardigd, ontworpen om te worden bestuurd, zonder een rijbewijs.

Lyon's Daniel Manon introduceerde de Arola aan de wereld in januari 1976. Met deze kleine brommobiel met zijn kenmerkende vorm werd de trend gezet voor dergelijke voertuigen in de komende jaren. Het was voorbestemd om een van de meest succesvolle Franse "voiturettes" te worden. In dit voorbeeld zie je de op 3 wielen type 11 brommobiel, met Sachs motor als krachtbron "cyclomoteur" en een twee-speed automatische "Saxonette" aandrijving. De 3 PK motor gaf de 110 kilo zware micro auto een topsnelheid van ongeveer 40 km/uur. Er was ook een pick-up versie, de "Super Pratique", met een kleine laadbak boven de achterwielen, beschikbaar. Een vierwielige versie, het Type 14 volgde al snel, met een Motobecane 50cc motor. De micro auto groeide en werdt langer en zwaarder, een BCB 125 cc motor kwam beschikbaar op het Type 18 werd. De Minoto werd overgenomen van Bel-Motors, makers van de Veloto, in 1982, tegen die waren verhuisd naar Aix-les-Bains. Dit was echter niet genoeg om het bedrijf te redden van het faillissement in 1983.

Het bedrijf maakte een doorstart onder de bekende firma Aixxam in 1983.

1 modellen 10, 11, 12

Arola begon productie van wegvoertuigen met drie wielen, modellen, 10, 11 en 12. Ze deelden het buischassis, voorzijde en achterzijde schroefveren, kabel remmen, polyester opbouw, en vele andere onderdelen. De bestuurder zat op een vlakke bank zonder een rug en bestuurde zijn cyclecar als een motor. Algemene lay-out voldeed aan de Franse wetgeving voor het besturen van dit voertuigtype zonder rijbewijs. Ze waren single-seater. De 10 en 11 hebben geen snelheidsmeter en asbak, de 11 haalt voordeel uit de opberg mogelijkheden uit de 12. Hadden allemaal elektrische startmotoren, ruitenwissers en de verchroomde uitlaat kon in de dwars- of lengterichting gemonteerd zijn. Belangrijkste verschil was in de aandrijving: de 10 en 11 gebruikt een 47 cc (2,85 c.i.) Saxonette single-cilinder motor door Fichtel & Sachs die ongeveer 3 PK leverde (2.2 kW), gekoppeld aan een twee-traps automatische transmissie. De 12 had een Motobécane 50 cc (3.05 c.i.) die had een achteruitversnelling. Terwijl topsnelheid voor modellen-10 en 11 ongeveer 40 Km/h (25 mph), de 12 was goed voor 65 Km/h (40 mph). Afneembare en transparant plexiglas deuren waren ook beschikbaar. Alle modellen had een lengte van 1,840 mm (72.45 inch), een breedte van 1,070 mm (42.13 inch), een hoogte van 1570 mm (61.81 inch), en woog 110 kg (242.5 lb). Model 12 werd gebouwd tot 1982. Productie van de Saxonette-aangedreven voertuigen eindigde eerder.

2 Model SP

In 1978 presenteerde Arola een enigszins grotere variant van de Model 12, genaamd SP. Het was 2.275 mm (89.567 inch) lange voertuig, andere dimensies waren hetzelfde als de 12's. SP bedoeld hier niet "Sport" maar "Super praktisch". Om dat doel te bereiken, ging extra lengte volledig in een kleine pick-up bak. Deze werd gebouwd tot 1982, samen met de 12.

3 Modellen 14, 15 en Compacity

1968 Arola

Toen Arola haar eerste modellen van vierwielers in 1979 presenteerde, haddeb zij nauwe gelijkenis met de vroegere modellen. Belangrijkste verschil, natuurlijk, was de vooras met conventionele stuurinrichting door een stuurwiel in het midden geplaatst. Deze lay-out werd gekozen voordat de Franse wetgeving voor dit soort voertuigen zou worden gewijzigd zodat er twee personen in plaats van één in het voertuig mochen plaatsnemen. De zetel "Bank" was er nog steeds, maar nu een soortgelijke rugleuning was toegevoegd. Plexiglas deuren waren nu standaard. Model 14 kreeg deuren met louvres, Model 15 in plaats daarvan had een schuifsysteem (met echt) glas. Lengte was 1.88 mm (74.02 inch), andere dimensies waren dezelfde als die van de driewielers.

Het is niet duidelijk of de Compacity werkelijk was geproduceerd. Deze werd nameijk met het hetzelfde doel geproduceerd met de vier wielers als de SP met hun drie wielen. Deze kleine pick-up truck werd officieel geproduceerdn van 1980 tot 1982. Productie van de modellen-14, 15 en Compacity werden stopgezet in 1982.

Modelen 16, 18 en 20

Model 18 werd in 1981 geïntroduceerd. Het is iets groter en heeft een nog meer vierkante vorm dan zijn voorgangers. Boven alles, is deze gebouwd op een vernieuwend concept met een aluminium versterkte polyester vloer, en een frame gebouwd van een aluminium buizenframe dat de polyester carrosseriedelen draagt. Er waren vier motoren te kiezen: drie 50 cc door BCB, Motobécane of Peugeot en een 125 cc BCB die gaf het voertuig een topsnelheid van ca 65 km/h (40 mph). Het Model 18S was een beetje meer geavanceerde en had extra voorzieningen zoals een klok. Model 18 2000mm (78.47 inch) die lang was, had een breedte van 1250 mm (49.21 inch) en woog 190 kg (418.88 lb).

Minoto

De Arola Minoto gebruikt dezelfde naam en vorm van body als een eerdere prototype microcar van Bel Motors International, een kort productie model van de Bellier microcar company. De Minoto naam is een woordspeling afgeleid van de termen "miniatuur" en "auto" uitgedrukt in de Franse taal. Afgezien van het nemen van de naam en vorm van zijn voorgangers, was de Arola Minoto totaal anders, met een gegoten, zelfdragende carrosserie van polyester. De Minoto werd aangedreven door een 50 cc motor, hetzij door Motobécane of Peugeot. Later, is een Lombardini Diesel met 325 cc (20 in cu) toegevoegd. Veel meer conventionel in ontwerp dan andere Arolas, de afmetingen waren: lengte 2030 mm (79.92 inch) breedte 1300mm (51.18 inch) en gewicht 203 kg (447.54 lb).

Waaijenberg

In 1978 begaf het bedrijf Waaijenberg uit Ede zich op de markt van voertuigen voor invaliden; aanvankelijk als importeur van de Franse AROLA. Vanaf 1980 tot 1996 produceerde Waaijenberg de AROLA zelf. In 1995 werd begonnen met de productie van een echt eigen model, het compacte gehandicaptenvoertuig Canta, dat samen met TNO in Delft ontwikkeld werd. Waaijenberg Mobiliteit levert tegenwoordig ook brommobielen, zoals Microcar, JDM, Aixam en Chatenet.

Tijdlijn:

1979 Introductie Arola 14 vanuit Frankrijk in Nederland

1982 Introductie Arola 16 verbeterde Franse versie

1985 Start ontwikkeling Canta

1990 Introductie Arola 20 1e Nederlandse uitvoering

1993 Introductie Electro Arola

1994 Introductie Arola 40 gemodificeerde versie met 4-takt motor

1994 Export van Arola naar Duitsland

Referenties

1. "Arola" (in Frans). Microcarfan.

G.N. Georgano, G.N. (Editor) (1982). Complete Encyclopedia of Motorcars. London: Ebury Press. ISBN 0-85223-234-9.

2. Wikipedia